Nieuw Zeeland: een land van extremen

Eergisteren werden we wakker met een prachtig uitzicht op de baai van Dunedin vanuit de backpackershut op Otaga Peninsula. De eigenaresse vertelde ons over een strand dat ook mooi moest zijn, dus zijn we daar ’s ochtends nog heengereden. Voor een deel over een onverharde weg, dus dat was weer een avontuur. Na een korte stop op het mooie strand zijn we weer naar Dunedin gereden. Daar reden we naar de steilste straat ter wereld (38%), waarvan we geen van beide de behoefte hadden er met de auto tegenop te rijden. Wel zijn we naar boven gelopen en het was een flinke klim!

Daarna zijn we naar Te Anau gereden. Het uitzicht op de heuvels en in de verte bergtoppen was steeds prachtig, en we zagen weer schapen, schapen en nog eens schapen. We zijn zelfs twee keer door een kudde gereden die over de weg geleid werd. Verder niet gestopt onderweg en tegen het eind van de middag kwamen we in Te Anau.
De backpackers-accommodatie die we daar hadden (Bob en Maxine’s), was ontzettend schoon, opgeruimd, compleet en ruim. Een mooie plek waar we met 1 andere reiziger zaten. Bob wees ons de weg en maakte daarna een heerlijk haardvuur voor ons aan. Te Anau stelde verder weinig voor, hoewel het ernaar uitzag dat het hier in de warme vakantieperiode wel aardig druk moet zijn.

De volgende dag zijn we naar Milford Sound gereden. Vanuit Te Anau loopt hier een 110 km lang doodlopende weg heen (ca. 2 uur rijden), die staat aangegeven met ‘limited fuel’ en waar geen telefoonbereik is (wel een telefoon halverwege). Op ongeveer 2/3e van de weg zouden we gaan wandelen, en de benzinemeter liep al aardig terug (benzine-tank van max 30 liter). Dat werd dus nog wel spannend.. Maar eerst de wandeling. We begonnen de wandeling uit ons wandelboekje bij een hut en liepen eerst naar een lage top. De wandeling begon al meteen in het prachtige regenwoud, met enorm veel verschillende varens, mossen en bomen. Het uitzicht was prachtig en er liep (wederom) bijna niemand. Volgens ons boekje konden we na het laatste uitzichtpunt nog een stukje doorlopen bij goed weer, dus dat deden we aangezien de bewolking nog niet dreigend leek. Dit bleek een uitdagend pad te zijn, omdat het door een moerassig gebied liep. Een erg bijzonder gebied, met bomen die totaal bedekt waren onder een grote verscheidenheid aan mossen. Nadat we de weg terug ook weer gevonden hadden zijn we nog een stuk Greenstone Valley ingelopen, waar de Maori vroeger jade-stenen door vervoerden. Ook weer erg indrukwekkend, wat een prachtig regenwoud! Hier lopen ook een aantal meerdaagse wandelingen, waarvan we er van twee een stukje liepen.

Eenmaal terug bij de auto vervolgende we de autorit naar Milford Sound, hoewel de bergen zich ondertussen in steeds meer wolken hulden en het licht begon te regenen. We zagen al snel een bord dat aangaf dat het nog 38 km was, dus we konden met een gerust hart verder rijden. De weg werd bochtiger en op een gegeven moment zagen we in een enorme rotswand een tunnel voor ons. Deze tunnel van ongeveer 1200 meter is 1-baans (met stoplicht), onverlicht en daalt af, maar het ging prima. Na nog een stuk rijden met wat haarspeldjes waren we er dan, en de benzine-tank was nog niet eens half leeg. Dat viel dus mee!

Milford Sound, een enorm fjord omgeven door bergen, was prachtig. Dat het bewolkt was, met een paar laaghangende wolken, had ook wel weer een mooi effect. We hebben een korte wandeling gemaakt en zijn daarna weer aan de terugweg begonnen. Onderweg nog een korte wandeling gemaakt, Chasm Track. Hierbij zagen we een waterstroom door een indrukwekkende in de stenen uitgeslepen kloof kolken.

Hierna zijn we verder teruggereden naar Te Anau. Eenmaal terug bleek de tank iets over de helft leeg te zijn, dus dat waren zorgen om niets geweest. Nu waren we van plan om naar een andere backpackers accommodatie te rijden en daar lekker te kokten en te relaxen. De beoogde locatie lag een stukje buiten Te Anau (Manapouri) en tegen zonsondergang vonden we het. We kwamen op een groot terrein, met verschillende chaletjes tegen een helling. De eigenaren wezen ons een huisje toe, gaven ons wat aanmaakhoutjes en vertelden dat er waarschijnlijk wel hout lag en waar we het anders konden vinden. Eenmaal in het huisje aangekomen zagen we een ouderwetse kleine houtkachel en een soort van kampeergasstel. Maar geen hout en het was ondertussen al aardig donker. De houtblokken die op de aangewezen plek lagen bleken niet in de kachel te passen en nadat Erwin dit aankaartte bij de eigenaar wees die hem op een hakbijl. Erwin wilde zich er eerst in berusten om dan maar alleen de aanmaakhoutjes op te branden en dan na het eten te gaan slapen, maar liet zich door mij ompraten om in het donker hout te gaan proberen te hakken terwijl ik kookte. Zo gezegd, zo gedaan… Erwin kwam trots terug met een stapel mooie houtjes en had zo het vuur aan. Ondertussen was bij mij de bouillon al overgekookt en was het brandalarm al afgegaan. Maar uiteindelijk zaten we samen heerlijk risotto met omelet te eten in een heerlijk warm huisje.
Daarna zou ik nog een douche nemen, waarvoor ik eerst in het stikdonker naar de auto en naar het sanitair gebouw moest. Toen ik de zaklamp wat verder dan de auto scheen en twee gele ogen zag, heb ik maar heel snel mijn spullen bij elkaar gezocht. De douche was fijn totdat het warme water op was, wat op zich niet zo verwonderlijk was omdat het water mbv een zonnecollector verwarmt wordt, en ik natuurlijk net mijn haar ingezeept had..

Nu zitten we heerlijk op de bank in een flink warm huisje (Erwin lijkt aan het uitvinden hoe groot het vuur opgestookt kan worden), te bekomen van alle avonturen van vandaag. Alhoewel, we zagen net nog een muisje door het huisje rennen en wie weet wat ons vannacht nog te wachten staat..