Eergisteren zijn we zoals gezegd vroeg opgestaan om een lange wandeling te gaan maken. We reden weer een heel stuk de bewoonde wereld uit, richting Farewell Spit en op het laatst een stuk over een gravelweg. We waren wel even verbaast toen er op een gegeven moment een schoolbus vlak achter ons op deze weg reed. Op het eind moisten we met de auto twee hekken door en hier binnen werd net een kudde koeien verzameld. We waren de enige auto op de parkeerplaats en het was er prachtig! Hoge heuvels met schapen, steile kliffen en de zee. Als deze wandeling niet in het boekje stond hadden we hem zeker nooit gevonden. We moesten recht een met gras begroeide heuvel steil beklimmen en daarna nog een paar keer, langs de kliffen. Een pad was niet te zien, we volgden rood-witte palen die op heuveltoppen stonden. Na een tijdje kwamen we bij het strand, maar eerst moesten we een riviertje oversteken. Dat kon nergens gemakkelijk, dus de schoenen moesten erbij uit. Vervolgens liepen we een stuk over het strand, maar door het hoge water konden we daar niet verder. Na wat zoeken, vonden we een weg naar de alternatieve route. Ondertussen was het van prachtig weer grijs geworden en liepen we in lichte regen. Gelukkig overtuigde Erwin me ervan door te lopen, want hoe grijs het ook was, ineens braken de wolken weer open en was het weer prachtig.
We liepen nog een heel stuk, kwamen onderweg langs een oud kolonistenhuisje en kwamen uiteindelijk op het verste punt waar een mooi uitzicht hadden. Terug hebben we wel de route over het strand genomen, want het was inmiddels lag water. Het verschil in waterhoogte tussen eb en vloed is hier enorm, een verschil van 3.5 m hoogte!! Toen we weer vlakbij de auto waren konden we nog een lus maken naar een vuurtoren waar het uitzicht ‘onvergetelijk’ zou zijn. Dat deden we, hoewel we al zo’n 6 uur liepen, al aardig moe waren en de lucht weer betrok. Het was mooi omdat we van boven uitzicht hadden op de Farewell Spit, een landtong van ongeveer 26 km lang, maar het viel on seen beetje tegen. De route terug was gelukkig mooier en na in total 8 uur lopen stonden we weer bij de auto. Met oog op de dag erna reden we richting Marahau, een rit van ongeveer 1,5 uur over de bergen. We hadden een BBH hostel in het Abel Tasman National Park, waar het ook weer rustig was, ook deze hostel zou bijna gaan sluiten.

Gisteren stonden we weer op tijd op, want we hadden een watertaxi geboekt. We twijfelden of dat wel een geode beslissing was, want het was grijs en regende licht. Maar het zou aan het eind van de ochtend beter worden, dus gingen we op pad. Bij het watertaxi-centrum lag de watertaxi klaar. We stapten erin en reden weg. ‘Reden weg’, want de boot lag nog en een aanhanger achter een tractor. We warden zo vanaf de aanhanger het water in gelaten en voeren langs de kust. Onderweg vertelde de bestuurder wat over de omgeving en we zagen wat zeeleeuwen en 3 zwemmende pinguins. Erg leuk!! De watertaxi bracht ons naar Burk Bay, waar we een deel van de Abel Tasman Track liepen tot Anchorage Bay. Ook dit was weer erg mooi en weer heel anders dan de andere plekken. Mooie strandjes en een regenwoud met weer andere begroeiing. De wandeling was, met een paar zijweggetjes, weer zo’n 5 uur en dat voelde we wel na gisteren! Bij Anchorage Bay warden we door de watertaxi weer opgepikt (schoenen uit en door het water naar de boot) en voeren we weer terug.
Vervolgens reden we nog ongeveer een uur naar Nelson, waar we een fijne hostel hebben. Een heerlijk, warme douche, schone fijne bedden een een prettige plek om te koken en uit te rusten (Almond House). Vandaag rijden we rustig aan, via Marlborough Sound, naar Picton, waar we morgen de veerboot naar het Noordereiland hebben.